جهان به شما نگاه می‌کند، ادامه دهید شما پیروز می‌شوید، ما هم قربانی قتل عام بودیم ولی جنگیدیم و پیروز شدیم. رسیدن به آزادی بهای سنگینی دارد
رییس‌جمهور کوزوو خطاب به معترضان ایران به علیه قتل #مهسا_امینی: ادامه دهید، پیروز می‌شوید. ما هم ملتی بودیم که قتل‌عام و تجاوز را تجربه کردیم، اما جنگیدیم تا پیروز شدیم. جهان دارد به شما نگاه می‌کند ادامه دهید.
اولین کنفرانس “چهارشنبه های سفید تا رای بی رای، نافرمانی مدنی” در روز هفتم May برابر با ۱۸ اردیبهشت به صورت آنلاین برگزار شد. در این نشست یک روزه خانم ها الهه امانی، لادن برومند، شهلا شفیق، پروانه حسینی، فریبا داوودی مهاجر، نعیمه دوستدار، مرمر مشفقی و مسیح علینژاد سخنرانی کردند.
در شروع این کنفرانس هکرها سعی کردند با ایجاد اختلال ، از برگزاری این نشست و ادامه صحبت سخنرانان جلوگیری کنند اما موفق نشدند و برگزار کنندگان کنفرانس تمام برنامه از پیش تعیین شده را به خوبی دنبال کردند و همه سخنرانان صحبت های خود را به پایان رساندند.
در ابتدای این کنفرانس، دلبر توکلی مجری برنامه در خصوص تاریخچه کمپین چهارشنبه های سفید گفت:” این کمپن کارزاری اجتماعی با هدف مبارزه با حجاب اجباری در جمهوری اسلامی است که در سال ۱۳۹۶ شمسی توسط مسیح علینژاد، بنیانگذار پویش آزادیهای یواشکی، (که آن هم جنبشی آنلاین با هدفی مشابه بود، و در سال۱۳۹۳ پایه گذاری شد) با هدف آوردن اعتراضات به متن جامعه و خیابان[پایه‌گذاری شد.”
او در ادامه به این موضوع اشاره کرد که پس از آغاز پویش کمپین چهارشنبه های سفید، استقبال گسترده‌ای از آن صورت گرفت، تا جایی که فقط در دو هفته اول بیش از ۲۰۰ ویدیو از دختران و زنانی که ضمن پذیرش خطرات احتمالی، با هدف اعتراض حجاب از سر برداشتند و به خیابان آمده‌اند برای مسیح ارسال شد . برخی از این ویدیوها در فضای اینترنت بیش از نیم میلیون بار دیده شد. این کمپین به سرعت از یک بیانیه ساده تبدیل به پویشی شد که مرزهای بسیاری را درنوردید، تا جایی که زنان بسیاری در سرتاسر جهان با آن همراهی کردند. بازتاب جهانی کمپین تا جایی بود که سیاستمداران زن در جهان، که در سفر به ایران به حجاب اجباری تن داده بودند توسط این کمپین در مجامع بین المللی به چالش کشیده شدند.
در ادامه خانم الهه امانی فعال برابری جنسیتی ، صلح و حقوق بشر، با اشاره به تاریخچه جنبش زنان در ایران گفت:” حق آزادی پوشش یکی از مطالبات دیرپای زنان ایران بوده است و رسیدگی به خواسته های زنان نباید از یک نظام به نظام دیگر موکول گردد.”
او با تاکید بر مستقل بودن جنبش زنان از سازمان های سیاسی و دولت ها گفت: ” پس از گذشت چهار دهه از نخستین مقاومت و اعتراض به حجاب اجباری نه تنها, طبق آمار وزارت ارشاد ۷۰ درصد جامعه ایران مخالف حجاب اجباری است, بلکه لایه هایی از صاحبان قدرت که طی ۴۲ سال گذشته از پوزیسیون به اپوزیسیون گذار نموده –حتی برخی از آنانی که امروزه هنوز در حاشیه قدرت قرار دارند– بر این باورند که حجاب اجباری عامل تضعیف حجاب بوده است.”
خانم امانی در ادامه به این موضوع اشاره داشت که هویت جمهوری اسلامی با حجاب اجباری در هم تنیده شده است. به طوری که مروری به چهار دهه گذشته نشان می دهد که حساسیت روی حجاب توجه بیشتری از برخورد با فقر و بی عدالتی در حق زنان داشته است. او گفت:”می گویند بهشت زیر پای مادران است اما آتش سوزان فقر و تنگدستی مادرانی را که سرپرست خانواده هستند در خود می سوزاند و کمتر از گشت ارشاد به آن بودجه اختصاص داده می شود. ”
این فعال حقوق بشر در ادامه با تاکید بر این که کمپین چهارشنبه سفید در فضای ایران و خارج از ایران کمپین موفقی بوده گفت: “امروزه حساسیت روی حجاب اجباری و مقاومت در برابر آن به ویژه بعد از کمپین های موفق علیه حجاب اجباری چون چهارشنبه های سفید و آزادی های یواشکی نافرمانی مدنی به این امر، موجی است که دیگر آرام نخواهد گرفت و به یکی از موضوعات اصلی فضای اجتماعی و سیاسی ایران بدل گردیده است. “
در ادامه خانم لادن برومند، یکی از موسسین و مشاور ارشد بنیاد عبدالرحمن برومند با اشاره به تظاهرات زنان و مردان در سال ۱۳۵۷ علیه قانون حجاب اجباری گفت: “تظاهرکنندگان در اسفند ۵۷ به طور خودجوش به حجاب اجباری شوریدند در حالی که روشنفکران و فعالان آن را مسئله ای فرعی تلقی کردند و تمرکز بر آن را در اولویت قرار ندادن. با تامل بر مبارزات ۴۲ ساله زنان می توان گفت که کارزار آزادی های یواشکی و به دنبال آن چهارشنبه های سفید و دوربین ما اسلحه ما و دختران خیابان انقلاب، به نوعی بعد از ۳ دهه مبارزات با هما ن مشکلاتی گلاویز شد که زنان در اسفند ماه ۱۳۵۷با آن مواجه شدند. “
خانم برومند تاکید کرد :”پوشاندن، پنهان کردن و حذف کردن، فلسفه بنیادین حجاب هستند و این امر مقدمه نقض بقیه حقوق است ، کمپین چهارشنبه های سفید، حجاب را از موضوعی فرعی به موضوعی اصلی بدل کرد.”
شهلا شفيق، نويسنده، پژوهشگر و فعال حقوق انسانی و آزادی زنان سومین سخنران این کنفرانس بود، او با تاکید بر اینکه اسلام گرایان به عنوان یک گروه ایدئولوژیک فاشیستی که می توانند مفاهیم مدرن را هم به کار بگیرند– مانند ادغام جمهوری با سالام — گفت:” حجاب به عنوان پرچم ایدئولوژیک هست که می خواهد زنان را به جاده ای که قوانین الت سالار ، در آن تصمیم گیرنده است، بیاورد.”
او در بخشی از سخنانش گفت:” در مبارزه علیه حجاب اجباری مسئله عدالت، آزادی و برابری زنان با هم گره می خورد. “
پروانه حسینی، مدرس دانشگاه، پژوهشگر و کنشگر حقوق زنان سخنران بعدی این کنفرانس بود،
او با اشاره به این که پیش از کمپین آزادی های یواشکی هم زنانی بودند که به اعتراض حجاب از سر برداشتند گفت: “با راه افتادن کمپین آزادی های یواشکی موج سوم مبارزه با حجاب اجباری شروع شد و در ادامه آن کمپین چهارشنبه های سفید و این دو بستری شدند برای حرکت دختران خیابان انقلاب و نافرمان مدنی ادامه پیدا کرد و یکی از ویژه گی های این دوران پس گرفتن شعار سیاسی بود یعنی علنا مبارزه با حجاب، شکل سیاسی خودش را پس گرفت و تغییر بنیادین را مطالبه کرد.”
خانم حسینی همچنین به این موضوع اشاره داشت که کمپین چهارشنبه های سفید، جنبشی است به سمت بزرگ کردن و عمیق کردن تغییری که زنان مطالبه می کنند، رفت و حجاب به عنوان پایه نظام و پرچم جمهوری اسلامی بیان شد، مبارزه با حجاب مبارزه با پرچم جمهوری اسلامی است.
در ادامه این نشست خانم فریبا داوودی مهاجر ، کارشناس ارشد علوم سیاسی و فعال حقوق زنان و روزنامه نگار، حجاب فقط به عنوان ایدئولوژی در جمهوری اسلامی ندانست، بلکه آن را ابزاری برای کنترل زندگی شخصی و خانواده ها دانست. او گفت: “حجاب برای جمهوری اسلامی بهانه ای است که بگوید من همه جا هستم و مالک شما زنان و مردان هستم و بخشی از جامعه را از این طریق در هراس عمومی قرار دهد.”
نعیمه دوستدار، روزنامه نگار و دبیر بخش زنان و زندگی در رادیو زمانه، از دیگر سخنرانان این نشست بود، او نگاهی داشت به برخورد و نحوه پوشش اخبار کمپین چهارشنبه های سفید در رسانه ها. خانم دوستدار با ذکر مثال هایی به این موضوع اشاره کرد که برخی از رسانه های ایرانی در خارج از کشور در ابتدای فعالیت این کمپین اخبار را پوشش می دادن اما به مرور زمان به شکل های متفاوتی به حذف و سانسور نام کمپین چهارشنبه های سفید اقدام کردند. اگرچه عده ای در سانه ها سعی کردند کمپین را به حاشیه ببرند و فعالیت های آن را نادیده بگیرند، این کمپن خود به رسانه ای تبدیل شد .
خانم مرمر مشفقی، فمینیست و بلاگر آگاه در حوزه زنان و سیاست و از همراهان کمپین آزادی های یواشکی و چهارشنبه های سفید سخنران بعدی بود، او با اشاره به تجربه خودش در این کمپین گفت: “
چهارشنبه های سفید از دل آزادی های یواشکی درآمد ، از دل کمپینی که ساده شروع شد، اما ساده نبود، آزادی های یواشکی ۷ سال قبل، توسط مسیح علینژاد و فارغ از سیاست و مذهب بنیانگذاری شد و جایی برای یواشکی های مایی بود که اکثریت بودیم اما بخاطر قوانین کشور در اقلیت بسر می بردیم . نه رسانه داشتیم نه می توانستیم از حس خوب باد خوردن موهای مان چیزی بگوییم و این صفحه شد فضایی برای اکثریت در اقلیت مانده. آن عکس برای ثبت لحظه های کوتاه یواشکی تجربه کردن آزادی بود .زنان عادی جامعه بودند که عاملیت پیدا کردند و گرداننده بودند و با هر عکس پیامی همراه بود که تجربه زیست زنانه را در جمهوری اسلامی بیان می کرد. با حمایت زنان عادی، جامعه بزرگ و بزرگ تر شد و با مفاهیم دیگری از حقوق و آزادی رو به رو شدند و جهان آنها را دید و مردان به عناوین مختلف دعوت به حمایت از زنان شدند . زنان دریافت کردند که زمان سکوت تمام شده و جهان به تماشای آنها ایستاده و صدای شان بیش از هر زمان دیگری شنیده می شود.”
او در ادامه با اشاره به این که از دل این حرکت زیبا، زنان از بالا و پایین شهر، از طبقات مختلف جامعه با هم صدا شدند گفت:” آزادی یواشکی عزت نفسی را که جمهوری اسلامی با کمک جامعه مرد سالار از آنان گرفته بود به آنها بازگرداند و از دل آن چهارشنبه های سفید با نماد صلح را بوجود آورد. اعضاء چهارشنبه های سفید به مواردی مانند حقوق زنان و حقوق بشر هم پرداختند و عاملیت بیشتر و بیشتر شد، زنان پایه های جمهوری اسلامی را به لرزه انداختند. زنان دیگر نخواستند آزادی را یواشکی تجربه کنند و آنان خواستار تجربه آزادی بدونٍ اما و اگر هستند.”
خانم مسیح علینژاد ، به عنوان آخرین سخنران این کنفرانس تاکید کرد که کمپین های آزادی های یواشکی و چهارشنبه های سفید، صدای کسانی بودند که دیده نمی شدند و از اعضا کمپین تشکر کرد. او اشاره کرد که این کمپین ها ادامه دهنده راه جنبش زنان ایران هستند . او همچنین از صبا کرد افشاری، یاسمن آریایی و مژگان کشاورز از اعضا کمپین که در حال حاضر با احکام سنگین در زندان هستند نام برد و تاکید که فعالیت هایش محصول شجاعت زنان و دخترانی است که در ایران به طور علنی با حجاب اجباری مبارزه می کنند. او در خاتمه گفت:” جمهوری اسلامی حیاتش به حجاب زنان گره خورده است و من از سال ۲۰۱۴ تاکنون هر روز مطلبی از زنان ایران و مبارزات شان با حجاب اجباری کار می کنم، این یک کنش یک روزه نیست. و رمز موفقیت ما تداوم در مبارزه بوده است، این یک کنش مقطعی نیست، ما هر روز مبارزه می کنیم. “
این کنفرانس کاملا به طور مستقل و بدون دریافت کمک مالی، توسط مسیح علینژاد، دلبر توکلی، کامبیز فروهر و وحید یوسف زی برگزار شد.
کمپین چهارشنبه‌های سفید در سال ۱۳۹۶ هجری شمسی توسط مسیح علینژاد با هدف با هدف مبارزه با حجاب اجباری در جمهوری اسلامی بنیان گذاری شد. این کمپین در ادامه کمپین آزادی های یواشکی توسط مسیح علی نژاد شکل گرفت با هدف آوردن اعتراضات به متن جامعه و خیابان . پس از آغاز این پویش استقبال گسترده‌ای از آن صورت گرفت، تا جایی که فقط در دو هفته اول بیش از ۲۰۰ ویدیو از دختران و زنانی که ضمن پذیرش خطرات احتمالی، با هدف اعتراض حجاب از سر برداشتند و به خیابان آمده‌اند برای مسیح ارسال شد . برخی از این ویدیوها در فضای اینترنت بیش از نیم میلیون بار دیده شد. این کمپین به سرعت از یک بیانیه ساده تبدیل به پویشی شد که مرزهای بسیاری را درنوردید، جایی که زنان بسیاری در سرتاسر جهان با آن همراهی کردند.
الهه امانی: فعال برابری جنسیتی ، صلح و حقوق بشر است. وی به عنوان دایرکتور و همچنین مدرس در کادر آموزشی مطالعات زنان و جنسیت 31 سال در سیستم دانشگاه‌های ایالتی کالیفرنیا خدمت کرد. الهه از سومین کنفرانس زنان سازمان ملل متحد در نایروبی ، جنبش جهانی زنان را دنبال کرده است. وی در چهارمین کنفرانس زنان سازمان ملل در پکن ، و سپس در کوبا شرکت نمود و در حال حاضر رئیس شبکه بینا فرهنگی زنان، که سمت مشاوره با سازمان ملل دارد می‌باشد. الهه همچنین از سال 1992 یک میانجی و میدیاتور آموزش دیده در عرصه تجزیه و تحلیل، مدیریت و متحول کردن تنش ها و تعارضاتی بویژه در زمینه جنسیت و تنش های نژادی و فرهنگی می‌باشد. الهه بیش از یک دهه است که بصورت داوطلبانه با شبکه میانجی گران بدون مرز همکاری دارد و از مدرسان این شبکه مردم نهاد در زمینه نقش زنان در صلح و حل مناقشات می‌باشد. او همچنین با کمیته مشارکت استراتژیک نهادهای حل اختلافات در ایالات متحده بطور داوطلبانه همکاری دارد.
لادن برومند: تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در ایران و تحصیلات عالی خود را در فرانسه با کسب فوق لیسانس جامعه شناسی و دکترای تاریخ به اتمام رسانده است. او یکی از مؤسسین و مشاور ارشد بنیاد عبدالرحمن برومند برای پیشبرد حقوق بشر و دموکراسی در ایران است. او همچنین دو دوره پژوهشگر در فوروم بین الملل برای مطالعات دموکراتیک در واشنگتن بوده است، و عضو کمیتۀ فرمان حرکت جهانی برای دموکراسی نیز هست. فلسفۀ حقوق بشر و پیشبرد آن در ایران، انقلاب اسلامی ایران و انقلاب کبیر فرانسه سه موضوع پژوهش های اوست. لادن برومند یک کتاب و چندین مقاله به زبان فرانسه و انگلیسی در مورد انقلاب فرانسه منتشر کرده است و مقالات او در مورد انقلاب اسلامی ایران نیز در فرانسه و ایالات متحده منتشر شده است. اوّلین گزارش نقض حقوق بشر در ایران تحت عنوان “ایران در دفاع از حقوق بشر” به ابتکار او در تابستان سال ١٣٦١ در پاریس به زبان فرانسه منتشر شد. او در آن دوران عضو سازمان جوانان نهضت مقاومت ملّی ایران به رهبری شاپور بختیار بود. او هم اکنون در بنیاد عبدالرحمن برومند در مورد تاریخ تنش بین جامعه مدنی و دولت جمهوری اسلامی، و سکولاریزاسیون جامعه ایران تحقیق می کند.
پروانه حسینی : مدرس دانشگاه، پژوهشگر و کنشگر حقوق زنان است. او در رشته‌های “مطالعات خاورمیانه” و “انسان شناسی” در دانشگاه آریزونا تحصیل کرده است. او در دانشگاه‌های آریزونا، مدیسون، و ورسستر ماساچوست در کلاس‌های فرهنگ خاورمیانه، انسان‌شناسی نژاد و اثنیک، و سیاست‌های بهداشت و بدن زنان، تدریس کرده است. پروانه حسینی همچنین قبل از مهاجرت به امریکا سابقه تدریس در مدارس تهران و دانشگاه تهران و دانشگاه الزهرا را دارد. حوزه‌های پژوهشی و کنشگری او شامل جنسیت، هویت و عدالت اجتماعی، و سیاست بدن می‌شود.
فریبا داودی مهاجر : کارشناس ارشد علوم سیاسی و فعال حقوق زنان وروزنامه نگار به مدت ۲۵ سال . یکی از تشکیل دهندگان کمپین یک میلیون امضا . فعال در کمپین روسری سفیدها ، ورود به ورزشگاهها. برنده جایزه حقوق بشر اول در کانادا . ۱۵ سال سابقه در تقویت و ظرفیت سازی جامعه مدنی در ایران « کارشناس فنی ارشد » جایزه سازمان Fhi برای برنامه ریزی تقویت جامعه مدنی در ایران در سال ۲۰۰۸. پژوهشگر در حوزه خشونت و خشونت خانگی به مدت ۱۳ سال. ۵ سال فعالیت ممتد در تشکیل خانه های امن در ایران. سه سال مسئولیت سازماندهی بخش ایران مرکز تندرستی و حقوق بشر در ویرجینیا. یک سال مشاور خانه آزادی در واشنگتن دی سی در سال ۲۰۰۸ و مشاور برنامه اجتماعی صدای آمریکا در سال ۲۰۱۲. نویسنده بیش از ۳۰۰ مقاله تحلیلی در حوزه زنان. محکوم به ده سال زندان تعزیری از شعبه ۲۹ و ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی ایران و شعبه مقدس اوین و ۴۰ روز زندان انفرادی در زندان ۵۹ سپاه و دهها بار احضار به وزارت اطلاعات و نهادهای امنیتی موازی و بازجویی در این نهادها.
نعیمه دوستدار: نویسنده، روزنامه‌نگار و فعال حقوق زنان، کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی است. روزنامه‌نگاری را از نوجوانی آغاز کرده و بیش از ۲۰ سال است که روزنامه‌نگاری و نویسندگی شغل اصلی اوست. او در نشریات مکتوب و آنلاین بسیاری در داخل و خارج از ایران قلم زده و برنامه‌سازی رادیویی نیز بخش دیگری از فعالیتهای او بوده است. حوزه اصلی کار او فرهنگ و ادبیات بوده اما به مرور مسائل اجتماعی، زنان، حقوق بشر و سیاست زمینه اصلی کار او شده‌اند. او از سال ۲۰۱۴ تاکنون دبیر بخش‌های زنان و زندگی در رادیو زمانه است. تالیف و انتشار مقالات تحلیلی، پژوهش و تدوین پرونده‌های تخصصی در این حوزه و همکاری با کمپین‌های ضد خشونت و ضد حجاب اجباری از فعالیتهای او در زمینه زنان است.
رویا حکاکیان: نویسنده سه کتاب به زبان انگلیسی است که مورد توجه منتقدان قرار گرفت و به زبان های مختلف ترجمه شده است. او دریافت کننده جوایز متعددی از جمله جایزه معتبر گوگنهایم است. مقالات و نظرات او در بسیاری از نشریات معتبر انگلیسی زبان منتشر می شود . رویا حکاکیان و مدرس نویسندگی در برنامه روزنامه نگاری دانشگاه ییل است. رویا در یک خانواده یهودی در تهران متولد و بزرگ شد ، در سال 1985 به آمریکا مهاجرت کرد.
شهلا شفیق: نويسنده، پژوهشگر و فعال حقوق انسانی و آزادی زنان، در سال 1982 ناگزير به ترک ايران شده و از آن پس در فرانسه زندگی می کند. شهلا در رشته جامعه شناسی تحصيل کرده و تز دکترای او سال 2010، جایزه معتبر روزنامه لوموند در پژوهش های آکادمیک را دریافت کرده است.
شهلا شفيق به موازات نویسندگی ، به کار پژوهشی و آموزش بزرگسالان در زمينه روابط بين فرهنگی اشتغال دارد. آثار نشر يافته او، به زبان‌فارسی و فرانسه، قصه و رمان و جستارهای پژوهشی را در برمی گیرد. در سال 2017 ، شهلا شفيق، به پاس تلاش های اجتماعی و فرهنگی پيگيرش، به دريافت نشان شواليه لژيون دونور نائل گشت. او در همين سال به عنوان زن برگزيده بنياد پژوهش های زنان برگزيده شد. در سال 2018 اتحاد خردورزان در فرانسه ، برای قدردانی از مشارکت شهلا شفيق در توسعه فکر انتقادی و خلاق جايزه سالانه اش را به او اختصاص داد.
مرمر مشفقی: فمینیست و بلاگر آگاه در حوزه زنان و سیاست. مرمر زاده و بزرگ شده در شهرستان لاهیجان است. در سال 1380 برای تحصیل در رشته مهندسی کشاورزی- علوم خاک دانشگاه تهران به تهران کوچ و در سال 1390 (2010 میلادی) برای ادامه تحصیل به سوئد مهاجرت کرد. مرمر از سال 1385 با جمعی دیگر از وبلاگ نویسان عضو گروه مطالعاتی در حوزه زنان شد و از آن زمان با استفاده از تجربه های زیسته خود به عنوان یک زن به بالابردن سطح آگاهی و توانمند کردن زنان در شبکه‌های مختلف اجتماعی مشغول شد. بین سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ از دبیران اجرایی فمینیسم روزمره بوده و از آغاز کمپین آزادیهای یواشکی همراه با این کمپین شد و تا امروز این همراهی و همکاری ادامه دارد. امروز او یکی از افراد شناخته شده و تاثیرگذار در شبکه های اجتماعی در حوزه زنان و سیاست به شمار می‌رود. او در کنار فعالیت هایش برای ایران، در سوئد نیز به فعالیتهای حزبی و حقوق زنانی مشغول بوده از جمله کاندیدای شورای شهر در سال ۲۰۱۸، نماینده شورای برابری جنسیتی در شهرداری اوپسالا ۲۰۱۸-۲۰۲۰، سه دوره هیئت مدیره زنان لیبرال اوپسالا و عضو علی البدل هیئت مدیره سازمان کشوری زنان لیبرال سوئد(۲۰۱۹-۲۰۲۱).
مسیح علینژاد: خبرنگار،روزنامه‌نگار، نویسنده، مجری تلویزیونی و فعال حقوق زنان ایران. بنیانگذار و طراح جنبش‌های آزادی یواشکی و چهارشنبه‌های سفید با هدف رفع حجاب اجباری در ایران.
ابتدا بگذارید «یادگیری سیاسی» را تعریف کنیم. «یادگیری سیاسی» روندی است که مردم در آن اعتقادات و روشهای خود را تحت تاثیر زندگی در بحرانهای شدید، ناامیدی و تغییرات قابل توجه سیاسی و اجتماعی دوباره ارزیابی می کنند و آنها را تغییر می دهند.
در کشوری مانند ایران، تجربه زندگی در یک سیستم تمامیت خواه و دیکتاتوری، اعتقادات و هنجارهای اجتماعی بسیاری از شهروندان را تغییر داده است و آنها را به ایدئولوژی سرکوبگر شبیه کرده است. اگر این اعتقادات ابه تدریج و از طریق یادگیری اصلاح نشوند، حتی اگر براندازی اتفاق بیفتد، امکان رسیدن به یک دموکراسی دیگر ممکن نخواهد بود و به همین دلیل است که قبل از این که جریان دموکراسی سازی کشور آغاز بشود باید جمع قابل توجهی از یادگیرندگان سیاسی شکل بگیرد و اعتقادات خود را با دموکراسی همساز کنند.
ایده یادگیری سیاسی بر این ایده استوار است که گرچه اعتقادات اولیه انسانها محصول ارتباطات اجتماعی دوران کودکی در خانواده و مدرسه است و تغییر در آن بسیار آرام اتفاق می افتد، اما از اتفاقات و برخوردهای سیاسی تاثیر می گیرد و تغییر پذیر است.
یکی از اهداف کمپین #چهارشنبه_های_سفید آن است که در تقابل اجتماعی بین افراد مختلف، فرصت این را ایجاد کند که از یکدیگر بیاموزند. در جامعه ای که بسیاری از اقشار آن هرگز با مفاهیمی مثل حق شهروندی و رواداری و احترام به تکثر و تفاوت نظر و یا سبک زندگی آشنا نشده اند، بهترین راه ممکن برای یادگیری سیاسی از طریق تقابل با افرادی است که در مقابل دخالت آنها در امور شخصی می ایستند و آنها را وادار به فکر کردن و پرسش میکنند.
شهروندی که همیشه فکر می کرده دخالت در نوع پوشش دیگران یک حق بدیهی برای اوست. امروز میبیند که دخالت او با واکنشی منفی از طرف جامعه مواجه می شود. لذا می آموزد که برای تبلیغ اعتقادش باید از روشی به جز تحمیل استفاده کند.
کسی که با تندی و دخالت فیزیکی قصد تحمیل حجاب به دیگری را دارد از دیدن تصویر خود در شبکه های مجازی در کمپین #دوربین_ما_اسلحه_ما شرمگین می شود و می آموزد که دخالت در امور دیگران به ضرر او تمام می شود لذا باید آن را متوقف کند.
این یادگیری سیاسی ، گرچه با سرعتی کم اتفاق می افتد، اما نتیجه آن آماده سازی شهروندانی است که جامعه دموکراتیک بعدی را شکل می دهند.
یادگیری سیاسی عیار خوبی است برای پیش بینی این که چه زمان دموکراسی در کشور ایجاد خواهد شد. پس از تقابل اجتماعی با موافقین اجبار حجاب ناراحت نشوید. صبورانه آن را فرصتی برای آموزش ببینید و از آن هوشمندانه استفاده کنید.
