News

مسیح علی‌نژاد، فعال ایرانی، در نامه‌ای به جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا، از او خواسته است که رژیم ایران را منزوی کند و در عین حال از مردم ایران برای تحقق آرمان‌های دموکراتیک‌شان حمایت کند.

او همچنین در نامه‌ای ۱۳ توصیه برای دولت بایدن نوشته است برای تغییر جهت سیاست آمریکا به سمت گوش دادن به خواسته‌های مردم ایران و به جای گوش دادن به رژیم ستمگر جمهوری اسلامی.

علی‌نژاد گفته است: «دهه‌ها سرکوب توسط رییس‌جمهورهای اصلاح‌طلب و اصول‌گرا زندگی را در ایران غیرقابل تحمل کرده است. مشکلات رژیم ناشی از ایدئولوژی انقلابی، رهبری فسیل شده، یهودستیزی و طرز فکر سیستماتیک ضدزن است.»

علی‌نژاد با توصیف جمهوری اسلامی به عنوان یک کشور افراطی، نه یك كشور عادی، گفت: «رهبر جمهوری اسلامی دائماً فعالیت‌های تروریستی خود در خارج از ایران را به مردم ایران ترجیح داده است.»

وی همچنین از دولت آمریکا و متحدانش در E3 (بریتانیا، فرانسه و آلمان) خواست تا مذاکرات هسته‌ای با جمهوری اسلامی را در تا زمانی که اعتراضات را سرکوب می‌کند و اینترنت را بسته است، متوقف کنند.

علی‌نژاد همچنین از آمریکا خواست حقوق بشر را به عنوان شرط ادامه مذاکرات هسته‌ای معرفی کند و تاکید کرد که واشنگتن باید از آزادسازی وجوه مسدود شده تهران در بانک‌های خارجی خودداری کند و این امر را مشروط به بهبود محسوس وضعیت حقوق بشر بداند.

او خواستار ایجاد یک مکانیسم مستقل تحقیقاتی سازمان ملل برای پاسخگو کردن رهبران و نیروهای امنیتی ایران شد و خاطرنشان کرد که جمهوری اسلامی «به تنهایی قادر به انجام تحقیقات مستقل نیست» همانطور که در مورد سرنگونی هواپیمای اوکراین پرواز ۷۵۲ در سال ۲۰۲۰ این طور بود.

متن نامه مسیح علی‌نژاد به بایدن

۱۳ اکتبر ۲۰۲۲

رئیس جمهور جوزف بایدن

کاخ سفید

شماره ۱۶۰۰ خیابان پنسیلوانیا، شمال غربی واشنگتن، دی سی ۲۰۵۰۰

رئیس‌جمهور محترم بایدن:

از بیانیه اخیر شما در حمایت از مردم ایران که شجاعانه به وحشیگری جمهوری اسلامی ایران اعتراض کردند متشکرم. سخنان شما قدرتمند بود و الهام بخش مردم ایران است که برای حقوق خود مبارزه می‌کنند. ایرانیان از طریق اعتراضات شجاعانه‌شان سعی کرده‌اند به جامعه جهانی بفهمانند که نظام ایران قابل اصلاح نیست. دهه‌ها سرکوب توسط رییس‌جمهور‌های اصلاح‌طلب و اصول‌گرا زندگی در ایران را غیرقابل تحمل کرده است. مشکلات رژیم ناشی از ایدئولوژی انقلابی، رهبری فسیل شده، یهودستیزی و طرز فکر سیستماتیک ضدزن است. جمهوری اسلامی یک کشور افراطی

است، نه یک کشور عادی. رهبر جمهوری اسلامی دائماً فعالیت‌های تروریستی خود در خارج از ایران را به مردم ایران ترجیح داده است.

دولت شما رقابت بین خودکامگی و دموکراسی را موضوع اصلی سیاست خارجی خود قرار داده است. ایران باید بخشی از این گفتگو باشد. اکنون زمان منزوی ساختن رژیم جمهوری اسلامی و در عین حال توانمندسازی مردم ایران برای تحقق آرمان‌های دموکراتیک‌شان است. من با احترام توصیه‌های زیر را به دولت ایالات متحده ارائه می‌کنم تا برای تغییر جهت سیاست ایالات متحده به سمت گوش دادن به خواسته‌های مردم ایران، و نه گوش دادن به سران سرکوبگرشان، به کار گرفته شود.

• زمان آن فرا رسیده است که رئیس‌جمهور ایالات متحده از دفتر خود برای ایراد یک سخنرانی برای ایران استفاده کند – با مردم ایران، مهاجران خارج از ایران و جهان صحبت کند. این ابزار قدرتمندی برای ابراز حمایت و توانمندسازی مردم ایران در جهت تحقق آرمان‌هایشان برای یک ایران آزاد و دموکراتیک است.

• دولت ایالات متحده و متحدانش در E3 (بریتانیا، فرانسه و آلمان) باید  مذاکرات هسته‌ای با جمهوری اسلامی را در تا زمانی که اعتراضات را سرکوب می‌کند و اینترنت را بسته است، متوقف کنند. تلاش برای احیای توافق هسته‌ای، از طریق رفع تحریم‌ها، منابع [آزادشده را] تحت اختیار سرکوبگران مردم ایران قرار می‌دهد. حل این تناقض بسیار مهم است و توقف مذاکرات حداقل تا زمانی که معترضان ایرانی کشته، زخمی و بازداشت می‌شوند اولین گام در این مسیر خواهد بود.

• ایالات متحده پس از آن باید حقوق بشر را به عنوان شرط ادامه مذاکرات هسته‌ای ایران معرفی کند. همچنین باید از آزادسازی وجوه مسدود شده در بانک‌های خارجی به نهاد ایرانی خودداری کند و این کار را مشروط به بهبود ملموس وضعیت حقوق بشر کند.

• ایالات متحده باید از ایجاد یک مکانیسم مستقل تحقیقی سازمان ملل متحد برای پاسخگویی رهبران و نیروهای امنیتی ایران در قبال سرکوب مردم ایران حمایت و از آن دفاع کند. دولت ایران به تنهایی قادر به انجام تحقیقات مستقل نیست. این موضوع در چند سال گذشته به طور مکرر دیده شده است، به ویژه پس از سرنگونی پرواز ۷۵۲ خطوط هوایی بین المللی اوکراین در سال ۲۰۲۰.

• ایالات متحده باید به همکاری با استارلینک و سایر شرکت‌هایی که قابلیت‌های مشابه دارند ادامه دهد تا اینترنت رایگان و ایمن برای مردم ایران فراهم کند. دولت ایالات متحده همچنین باید با متحدان و شرکای خود برای کشف راه‌هایی برای مسدود کردن سیستم‌هایی که برای قطع دسترسی اینترنت در ایران استفاده می‌شوند، همکاری کند.

• ایالات متحده باید یک کانال ویژه معاف از تحریم ایجاد کند تا وجوه مسدود شده ایران در حساب‌های بانکی خارجی در خارج از کشور به کارگران اعتصابی داخل ایران پرداخت شود. همگرایی احتمالی اعتراضات کارگری و سیاسی تهدیدی جدی برای جمهوری اسلامی خواهد بود.

• رئیس‌جمهور و اعضای ارشد دولت بایدن باید هم جلسات خصوصی و هم علنی با اعضای ایرانی خارج از ایران، اپوزیسون و مخالفان ایرانی برگزار کنند. با توجه به ارتباط آنان با ایرانیانی که در ایران برای جانشان مبارزه می‌کنند، ایجاد این شبکه و مسیر ارتباطی برای دولت ایالات متحده بسیار ارزشمند خواهد بود.

• کنگره ایالات متحده باید جلساتی عمومی برگزار کند در مورد اعتراضات ایران و تهدیدهایی که شهروندان آمریکایی، از جمله شهروندان ایرانی خارج از ایران توسط رژیم جمهوری اسلامی می‌شوند، برای افزایش آگاهی نسبت به این چالش‌ها.

• ایالات متحده باید با پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام و توییتر همکاری کرده و آن‌ها را تشویق کند تا جلوی استفاده از تاکتیک‌هایی مانند shadow banning توسط ارتش سایبری جمهوری اسلامی برای خاموش کردن صدای فعالان ایرانی را بگیرند. کنگره ایالات متحده باید نظارت لازم را بر شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی در این زمینه نیز اعمال کند.

• ایالات متحده باید مقامات سابق جمهوری اسلامی را که هوادار رژیم جمهوری اسلامی هستند و علیه منافع آمریکا کار می‌کنند را اخراج کند، از جمله محمدجعفر محلاتی، سفیر سابق ایران در سازمان ملل که در کالج اوبرلین تدریس می‌کند و حسین موسویان، سفیر سابق ایران در آلمان که در دانشگاه پرینستون است. • ایالات متحده همچنین باید متحدان و شرکای خود را به انزوای دیپلماتیک تهران تشویق کند. کاهش حضور دیپلماتیک، بستن سفارت‌خانه‌ها، امتناع از برگزاری نشست‌ها و تشدید کمپین‌ها برای سلب عضویت جمهوری اسلامی در سازمان‌های بین‌المللی،

مانند کمیسیون سازمان ملل متحد در مورد وضعیت زنان، در تحمیل تغییر در نظام بسیار مؤثر است. تلاش‌های مشابهی برای سلب چنین مواضعی از روسیه به خاطر تهاجم این کشور به اوکراین، به ویژه تعلیق آن در شورای حقوق بشر سازمان ملل، انجام شده است.

• ایالات متحده و متحدان و شرکای اروپایی‌اش باید به دلیل نقض حقوق بشر تحریم‌های چندجانبه علیه سران جمهوری اسلامی برقرار کنند، با استفاده از قانون Magnitsky. ایالات متحده و اروپا همچنین باید به خانواده‌های مقامات رژیم که در ایالات متحده، اروپا و جاهای دیگر زندگی می‌کنند و از فساد حاکمیت سود می‌برند، نگاه کنند و به دنبال لغو روادید و مصادره دارایی‌هایشان باشند. تلاش‌های مشابهی پس از تهاجم مسکو به اوکراین، الیگارش‌های روسیه را هدف قرار داده است.

• دولت ایالات متحده باید به شدت تحریم‌های فعلی، از جمله تلاش برای توقیف نفتکش‌های جمهوری اسلامی را اجرا کند.

من از دولت شما می‌خواهم که این توصیه‌ها را به طور جدی در نظر بگیرد. این سیاست‌ها به ایالات متحده و متحدان و شرکای آنها اطمینان خاطر خواهد داد که علاوه بر سیاست مشابه در مورد توافق هسته‌ای، سیاست جامعی در مورد ایران داشته باشند که به مردم ایران قدرت می‌دهد و نه به رژیم وحشی جمهوری اسلامی.

مسیح علی‌نژاد

در حالیکه جنبش‌های پیشرو در کشورهای غربی به دنبال خنثی کردن زبان از ضمایر دوگانه جنسیت هستند؛ با تبدیل کردن حجاب به مُد دست به عادی‌سازی و فراگیر شدن یکی از نمادهای‌ آپارتاید جنسی میزنند. حجاب که توسط قانون یا ارزش‌های مردسالار به بسیاری از زنان خاورمیانه از جمله زنان ایرانی تحمیل می‌شود، حضور افرادی با جنسیت غیردوگانه را در جامعه سخت و غیر ممکن می‌کند.

من در ایران، کشوری به دنیا آمده‌ام که هرچه از کودکی فاصله گرفته‌ام و به جوانی نزدیک شد‌ه‌ام حقوق شهروندی‌ بیشتری را از دست داده‌ام. چراکه، بنیان‌گذاران جمهوری اسلامی تفاوت جسمی مردان و زنان را بهانه‌ای کردند تا بر مبنا قوانین شریعت ساختاری به وجود بیاورند که زن و مرد در آن حقوق و مسئولیت‌های کاملا جداگانه‌ای داشته باشند. آنها در کشوری که مرد و زن بر خلاف غرب هر دو “او خنثی” خطاب میشدند؛ نظام آپارتاید جنسی را بنا نهادند که زنان را به واسطه حجاب علامت‌گذاری میکند. آنها حجاب را اجباری کردند و برای تحمیل آن به زنان مجازات‌های سنگینی مانند شلاق و زندان در نظر گرفتند، تا تبعیض را در سطح جامعه و زندگی روزمره مشاهده پذیر کنند. در جامعه‌ای که جمهوری اسلامی ساخته است، شما حتی اگر فردی از جامعه ال.جی.بی.تی.کیو+ نباشید ولی ظاهرتان در چهارچوب دوگانه مرد و زن نگنجد برای حضور در جامعه محدود میشوید. این موضوع برای افراد ترنسی که مجبور می‌شوند ظاهرشان را بر مبنا جنسیت اعلام شده در بدو تولدشان حفظ کنند، منجر به آسیب های روحی شدیدی می‌شود. بسیاری از آنها فقط میتوانند برای کارهای بسیار ضروری از خانه خارج شوند. افراد کوئیر ایرانی وقتی در فضا شهری حضور پیدا میکنند، دائم اضطراب را تجربه میکنند چون ممکن است توسط گشت ارشاد دستگیر شوند؛ یا توسط مردان مزاحم آزار ببینند، آزارهایی که بخاطر جنسیت‌‌شان حتی نمی‌توانند از پلیس برای محافظت خود در برابر آنها، درخواست کمک کنند.

من یکی از این افراد ترنس هستم که در هجده سالگی مجبور شدم از ایران به تنهایی فرار کنم و به ترکیه بروم. الان ۲۵ ساله هستم و در کانادا زندگی میکنم، در محله‌ای که کلیسا و مسجد با فاصله کمی از هم قرار دارد و بین آن یک شراب فروشی است. دیدن چنین تصویری به من احساس آرامش و امنیت میدهد، احساس میکنم در ایران قبل از انقلاب و در خاطرات پدر و مادرم در سرزمینی دورتر از ایران زندگی میکنم. اما بدلیل فعالیت‌هایم برای شکستن ساختار دوگانه جنسیت در ایران، که منجر به رنج انسان‌های بسیاری از جمله خود من شده است؛ توسط ارتش سایبری جمهوری‌اسلامی تهدید به قتل و ربایش از خاک کانادا میشوم. آنها باور دارند من و فمنیست ها میخواهیم مردانگی را از بین ببریم تا دیگر مردی در ایران باقی نماند که با آمریکا و اسرائیل مبارزه کند. همچنین باور دارند ما همجنسگرایی را در ایران رواج می‌دهیم تا جمعیت شیعیان کاهش پیدا کند. وقتی با چنین حملاتی مواجه میشوم احساس میکنم یکی از شخصیت‌های رمان معروف سرگذشت ندیمه از نویسنده چیره دست کانادایی مارگارت اوت وود هستم. با این حال دست از تلاش نمیکشم چرا که به عنوان یک ایرانی دیده‌ام، چطور انقلاب اسلامی در سال ۵۷ از ایران جامعه‌ای خیالی مانند جمهوری گیلیاد ساخت. انقلابیون اول آزادی بیان را به بهانه احترام به مقدسات مسلمانان محدود کردند و بعد نظامی را بنا نهادند که با تکیه بر  مقدسات یک دین آدم می‌کشد. درست مانند آنچه که در قرون وسطا وجود داشت و لیبرال‌ها با محدود کردن قدرت کلیسا توانستند از آن عبور کنند؛ و جوامع غربی را بنیان بگذارند که احترام به باورهای گوناگون در آن یک اصل مهم است.

با این حال من فکر میکنم که غرب دارد به عقب باز میگردد. سیاستمداران در آمریکا و کانادا لوایحی را ارئه میکنند که به بهانه اسلاموفوبیا، آزادی بیان را محدود میکند و به مسلمان ها امتیازات ویژه‌ای در جامعه میدهد. رسانه‌ها حتی صدای مسلمان پیشین و مسلمانانی که در مقابل قوانین شریعت ایستاده اند را پوشش نمی‌دهند و ما را متهم به غرب زدگی میکنند. در دانشگاه‌ها نظر دانشجویانی مثل من راجع به اسلام محدود میشود. در کنار همه اینها، برایم باور کردنی نیست، فمنیست‌های غربی حجاب را به سمبل مبارزه برای برابری زنان بدل کرده اند؛ آنها که خود روزی برای تغییر لباس شان که حضور آنها را در جامعه محدود می‌کرده جنگیده اند. حالا زنان ایران را که بخاطر مبارزه با حجاب اجباری و یا حتی سر نکردن حجاب در فعالیت های روزانه به زندان می‌افتند عملا مستحق تبعیض میدانند. حجاب سر کردن آنها به عنوان زنان غیر مسلمان برای من مثل این است که آنها با پوشیدن لباس زنان قرن نوزدهم پلاکارد “بدن زن حق خودش است” را دست بگیرند. از طرفی احساس ناامنی میکنم وقتی میبینم یک کوئیر سفید پوستِ غیر مسلمان در راهپیمایی‌ها روی دوش‌اش پرچم رنگین‌کمانی انداخته و حجاب هم سر کرده است. برای من دردناک است که حجاب از سمتی باعث محدود شدن حضور افراد با هویت‌های جنسیتی غیردوگانه در جوامع خاورمیانه میشود و از طرفی به عنوان نماد تنوع در کنار پرچم رنگین‌کمانی قرار میگیرد. از طرفی خشمگین میشوم وقتی میبینم جنبش‌های ضد تبعیض نژادی و ضد امپریالیسم، با یک منش‌ استعمارگرایانه تمام زنان خاورمیانه را مسلمانی تصور میکنند که حجاب به سر دارند. با این حال، من در همه این جنبش‌ها حضور پررنگ داشتم. هشت مارس در کنار زنان غربی به خیابان آمده‌ام. رژه افتخار جامعه‌ ال.جی.بی.تی برای من همیشه پر شور بوده و در جنبش “جان سیاهان مهم است” و اعتراضات بومیان کانادا همیشه در کنار آن‌ها ایستاده‌ام. اما تصور اشتباه آنها از مردم خاورمیانه و عمل کردن بر اساس تصور اشتباه شان همیشه مرا دلسرد کرده و از خودم ‌پرسیده‌ام: آیا جان ما مردمان خاورمیانه برای آنها همان قدری مهم است که جان آنها برای ما مهم است؟

با تمام این اتفاقات نگران کننده، بسیاری مثل من هستند که باور دارند جان زنان و ال.جی.بی.تی های خاورمیانه‌ای مثل جان سایرین مهم است. افرادی که زیر سایه پرچم طالبان و جمهوری اسلامی جان شان را به دست می‌گیرند و در مقابل مردان مسلح می‌ایستند تا از آزادی بدن و حرمت انسانی شان دفاع کنند؛ و وقتی مثل من مجبور به ترک کشورشان میشوند با تمام محدودیت‌ها و تهدیدها همچنان صدای رنج‌ خودشان و افراد شبیه به خودشان در ایران و افغانستان هستند. ما زنان و کوئیر‌های غربی نمی‌خواهیم جلوتر از ما برای آزادی و حقوق مان مبارزه کنند، بلکه می‌خواهیم به بهای گزافی که زنان و کوئیرهای خاورمیانه برای برابری خواهی و مبارزه با تبعیض میدهند احترام بگذارند. ما میخواهیم آنها پشت ما باشند، همانطور که حقوق بشر آنها برای ما مهم است و صدای جنبش های آنان در جوامع ما شنیده می‌شود.

امیرا ذوالقدری،
فعال برابری جنسی و جنسیتی

برگردان روایت شکل گیری کمپین: بردیا موسوی

کارزار بگذار حرف بزنیم در ۲۸ دسامبر ۲۰۲۱ آغاز شد که در آن مسیح علینژاد عکس دوران کودکی خود را با حجاب در کنار عکس اخیر خود بدون حجاب منتشر کرد و در توییتی نوشت:

«در ایران به من گفتند که اگر حجاب نداشته باشم، از مدرسه اخراج می شوم، زندانی می شوم، شلاق می‌خورم، کتک می خورم و از کشورم بیرون می شوم. در غرب به من گفته می شود، به اشتراک گذاشتن داستان من باعث اسلام هراسی می‌شود. من زنی اهل خاورمیانه هستم و از ایدئولوژی اسلامی می ترسم. بیایید درباره‌ی آن صحبت کنیم.»

پس از توئیت های او، بسیاری از زنان خاورمیانه از کشورهایی مانند ایران، افغانستان، عربستان سعودی و یمن تجربه شخصی خود را درباره‌ی مورد ظلم واقع شدن توسط قوانین اسلامی با استفاده از #LetUsTalk به اشتراک گذاشتند. برخی از این زنان در کشورهای غربی مانند آمریکا و کانادا در جوامع مسلمان، ستم را تجربه کرده اند. این کمپین از حق انتقاد از اسلام دفاع می کند و به سانسور چنین انتقاداتی تحت عنوان اسلام هراسی اعتراض می کند.

هدف این کارزار، غربی‌ها به‌ویژه فمینیست‌ها، اکتیویست‌ها و فعالان حقوق بشر است که از آن‌ها می‌خواهد از افرادی که تحت ظلم شرعیت اسلام هستند حمایت کنند و صدای آنها را به بهانه اسلام‌هراسی خاموش نکنند. این کمپین به دو موضوع اصلی در غرب پرداخته است:

اول ساکت کردن صداهای انتقاد کننده از اسلام به بهانه اسلام هراسی. دو نمونه اخیر عبارتند از: ایمیلی توسط دکتر امیل شریف که توسط مجله انجمن پزشکی کانادا (CMAJ) منتشر شده بود، پس از آن که اسلام هراسی خوانده شد، پس گرفته شد. او در نامه‌اش استدلال کرد که پوستر اخیر CMAJ که یک دختر جوان با حجاب را نشان می‌داد، اشتباه بوده و این عمل اغلب آسیب‌زا و مضر را تداوم می‌بخشد. نامه او حجاب را «ابزار ظلم» خوانده است. او آنقدر واکنش نشان داد که مجله نامه او را حذف کرد و از انتشار آن عذرخواهی کرد. مثال دیگر لغو سخنرانی نادیا مراد، یکی از بازماندگان داعش، در مدارس کانادا به دلیل ترس از اسلام هراسی است.

دومین موضوعی که این کارزار به آن می پردازد، ترویج حجاب به نام تنوع و توانمندسازی زنان و عادی سازی آن به عنوان یک نوع مد یا تنوع فرهنگی است. در اینجا چند نمونه هستند: شورای اروپا اخیرا پوستری ساخته است که در آن نوشته شده بود: «زیبایی در تنوع است. همانطور که آزادی در حجاب است.»

تحقیق و کتاب لیز بوکار “Pious Fashion” حجاب را تنها به عنوان یکی دیگر از لباس های فرهنگی می‌بیند که حتی می تواند مد باشد.

پ.ن مترجم: به هر صورت این طور به نظر می‌رسد که کارزا بگذارید حرف بزنیم به هدف خود رسیده است. صدای زنانی که مصایب خود را تحت عنوان این هشتگ مطرح کردند در ۵ رسانه غربی از جمله شارلی ابدو و به زبان‌های فرانسه، آلمانی و انگلیسی مطرح شده و همدلی آنان را برانگیخته است. این گام اول است که طبعا به مرور شاهد نتایج آن در فضای سیاسی غرب خواهیم بود. اما نکته‌ای که بسیار اهمیت دارد تجربه‌ای ست که از یک کار مدنی و کارزار با الگوی فراگیر به آن نظر داریم. همه درس‌هایی که برای یادگیری به دنبال آن هستید در این کارزار برای شما آماده است. کافی است توجه کنیم بیاموزیم و برای اهداف پیش و رو این تجربه عالی را با خود حمل کنیم.


Iran-TC