فراموش‌تان نمی‌کنیم.
(۷) غزاله_چلابی
غزاله چلابی ۳۳ سال داشت. اهل آمل بود. در انقلاب مردمی در روز ۳۰ شهریور مقابل ساختمان فرمانداری آمل با شلیک مستقیم گلوله نیروهای امنیتی حکومت کشته شد.
در روز حادثه غزاله در حال فیلمبرداری از اعتراضات مردمی بود که او را نشانه می‌گیرند و دوربین کشته شدنش را ثبت می‌کند.
غزاله چلابی می‌خواست که در صورت مرگ مغزی اعضای بدنش اهدا شود. وقتی که دکترها اعلام کردند راهی برای زنده نگه‌داشتنش نیست، هنوز ۹ عضو بدنش سالم بود و می‌شد که برای پیوند به دیگران اهدا شود. خانواده‌ی غزاله هم موافق بودند. ولی مأموران امنیتی به خانواده‌اش اجازه‌ی این کار را ندادند و گفتند که با این کار از غزاله اسطوره‌سازی می‌شود.
غزاله کوهنورد و عاشق طبیعت بود. مادر غزاله در سخنرانی‌اش در مراسم یادبود دختر کوهنوردش در مورد دلتنگی‌اش برای او گفت: «حالا دیگر جاده‌هایی که به کوه دماوند می‌رسد، بی تو و خنده‌هایت خلوت است و سوت و کور.»
غزاله با دستور خامنه‌ای کشته شد. او قهرمان مردم است و مردم برای همیشه دادخواه خون او خواهند ماند.