اولین کنفرانس “چهارشنبه های سفید تا رای بی رای، نافرمانی مدنی” در روز هفتم May برابر با ۱۸ اردیبهشت به صورت آنلاین برگزار شد. در این نشست یک روزه خانم ها الهه امانی، لادن برومند، شهلا شفیق، پروانه حسینی، فریبا داوودی مهاجر، نعیمه دوستدار، مرمر مشفقی و مسیح علینژاد سخنرانی کردند.
در شروع این کنفرانس هکرها سعی کردند با ایجاد اختلال ، از برگزاری این نشست و ادامه صحبت سخنرانان جلوگیری کنند اما موفق نشدند و برگزار کنندگان کنفرانس تمام برنامه از پیش تعیین شده را به خوبی دنبال کردند و همه سخنرانان صحبت های خود را به پایان رساندند.
در ابتدای این کنفرانس، دلبر توکلی مجری برنامه در خصوص تاریخچه کمپین چهارشنبه های سفید گفت:” این کمپن کارزاری اجتماعی با هدف مبارزه با حجاب اجباری در جمهوری اسلامی است که در سال ۱۳۹۶ شمسی توسط مسیح علینژاد، بنیانگذار پویش آزادی‌های یواشکی، (که آن هم جنبشی آنلاین با هدفی مشابه بود، و در سال۱۳۹۳ پایه گذاری شد) با هدف آوردن اعتراضات به متن جامعه و خیابان[پایه‌گذاری شد.”
او در ادامه به این موضوع اشاره کرد که پس از آغاز پویش کمپین چهارشنبه های سفید، استقبال گسترده‌ای از آن صورت گرفت، تا جایی که فقط در دو هفته اول بیش از ۲۰۰ ویدیو از دختران و زنانی که ضمن پذیرش خطرات احتمالی، با هدف اعتراض حجاب از سر برداشتند و به خیابان آمده‌اند برای مسیح ارسال شد . برخی از این ویدیوها در فضای اینترنت بیش از نیم میلیون بار دیده شد. این کمپین به سرعت از یک بیانیه ساده تبدیل به پویشی شد که مرزهای بسیاری را درنوردید، تا جایی که زنان بسیاری در سرتاسر جهان با آن همراهی کردند. بازتاب جهانی کمپین تا جایی بود که سیاستمداران زن در جهان، که در سفر به ایران به حجاب اجباری تن داده بودند توسط این کمپین در مجامع بین المللی به چالش کشیده شدند.
در ادامه خانم الهه امانی فعال برابری جنسیتی ، صلح و حقوق بشر، با اشاره به تاریخچه جنبش زنان در ایران گفت:” حق آزادی پوشش یکی از مطالبات دیرپای زنان ایران بوده است و رسیدگی به خواسته های زنان نباید از یک نظام به نظام دیگر موکول گردد.”
او با تاکید بر مستقل بودن جنبش زنان از سازمان های سیاسی و دولت ها گفت: ” پس از گذشت چهار دهه از نخستین مقاومت و اعتراض به حجاب اجباری نه تنها, طبق آمار وزارت ارشاد ۷۰ درصد جامعه ایران مخالف حجاب اجباری است, بلکه لایه هایی از صاحبان قدرت که طی ۴۲ سال گذشته از پوزیسیون به اپوزیسیون گذار نموده –حتی برخی از آنانی که امروزه هنوز در حاشیه قدرت قرار دارند– بر این باورند که حجاب اجباری عامل تضعیف حجاب بوده است.”
خانم امانی در ادامه به این موضوع اشاره داشت که هویت جمهوری اسلامی با حجاب اجباری در هم تنیده شده است. به طوری که مروری به چهار دهه گذشته نشان می دهد که حساسیت روی حجاب توجه بیشتری از برخورد با فقر و بی عدالتی در حق زنان داشته است. او گفت:”می گویند بهشت زیر پای مادران است اما آتش سوزان فقر و تنگدستی مادرانی را که سرپرست خانواده هستند در خود می سوزاند و کمتر از گشت ارشاد به آن بودجه اختصاص داده می شود. ”
این فعال حقوق بشر در ادامه با تاکید بر این که کمپین چهارشنبه سفید در فضای ایران و خارج از ایران کمپین موفقی بوده گفت: “امروزه حساسیت روی حجاب اجباری و مقاومت در برابر آن به ویژه بعد از کمپین های موفق علیه حجاب اجباری چون چهارشنبه های سفید و آزادی های یواشکی نافرمانی مدنی به این امر، موجی است که دیگر آرام نخواهد گرفت و به یکی از موضوعات اصلی فضای اجتماعی و سیاسی ایران بدل گردیده است. “
در ادامه خانم لادن برومند، یکی از موسسین و مشاور ارشد بنیاد عبدالرحمن برومند با اشاره به تظاهرات زنان و مردان در سال ۱۳۵۷ علیه قانون حجاب اجباری گفت: “تظاهرکنندگان در اسفند ۵۷ به طور خودجوش به حجاب اجباری شوریدند در حالی که روشنفکران و فعالان آن را مسئله ای فرعی تلقی کردند و تمرکز بر آن را در اولویت قرار ندادن. با تامل بر مبارزات ۴۲ ساله زنان می توان گفت که کارزار آزادی های یواشکی و به دنبال آن چهارشنبه های سفید و دوربین ما اسلحه ما و دختران خیابان انقلاب، به نوعی بعد از ۳ دهه مبارزات با هما ن مشکلاتی گلاویز شد که زنان در اسفند ماه ۱۳۵۷با آن مواجه شدند. “
خانم برومند تاکید کرد :”پوشاندن، پنهان کردن و حذف کردن، فلسفه بنیادین حجاب هستند و این امر مقدمه نقض بقیه حقوق است ، کمپین چهارشنبه های سفید، حجاب را از موضوعی فرعی به موضوعی اصلی بدل کرد.”
شهلا شفيق، نويسنده، پژوهشگر و فعال حقوق انسانی و آزادی زنان سومین سخنران این کنفرانس بود، او با تاکید بر اینکه اسلام گرایان به عنوان یک گروه ایدئولوژیک فاشیستی که می توانند مفاهیم مدرن را هم به کار بگیرند– مانند ادغام جمهوری با سالام — گفت:” حجاب به عنوان پرچم ایدئولوژیک هست که می خواهد زنان را به جاده ای که قوانین الت سالار ، در آن تصمیم گیرنده است، بیاورد.”
او در بخشی از سخنانش گفت:” در مبارزه علیه حجاب اجباری مسئله عدالت، آزادی و برابری زنان با هم گره می خورد. “
پروانه حسینی، مدرس دانشگاه، پژوهشگر و کنشگر حقوق زنان سخنران بعدی این کنفرانس بود،
او با اشاره به این که پیش از کمپین آزادی های یواشکی هم زنانی بودند که به اعتراض حجاب از سر برداشتند گفت: “با راه افتادن کمپین آزادی های یواشکی موج سوم مبارزه با حجاب اجباری شروع شد و در ادامه آن کمپین چهارشنبه های سفید و این دو بستری شدند برای حرکت دختران خیابان انقلاب و نافرمان مدنی ادامه پیدا کرد و یکی از ویژه گی های این دوران پس گرفتن شعار سیاسی بود یعنی علنا مبارزه با حجاب، شکل سیاسی خودش را پس گرفت و تغییر بنیادین را مطالبه کرد.”
خانم حسینی همچنین به این موضوع اشاره داشت که کمپین چهارشنبه های سفید، جنبشی است به سمت بزرگ کردن و عمیق کردن تغییری که زنان مطالبه می کنند، رفت و حجاب به عنوان پایه نظام و پرچم جمهوری اسلامی بیان شد، مبارزه با حجاب مبارزه با پرچم جمهوری اسلامی است.
در ادامه این نشست خانم فریبا داوودی مهاجر ، کارشناس ارشد علوم سیاسی و فعال حقوق زنان و روزنامه نگار، حجاب فقط به عنوان ایدئولوژی در جمهوری اسلامی ندانست، بلکه آن را ابزاری برای کنترل زندگی شخصی و خانواده ها دانست. او گفت: “حجاب برای جمهوری اسلامی بهانه ای است که بگوید من همه جا هستم و مالک شما زنان و مردان هستم و بخشی از جامعه را از این طریق در هراس عمومی قرار دهد.”
نعیمه دوستدار، روزنامه نگار و دبیر بخش زنان و زندگی در رادیو زمانه، از دیگر سخنرانان این نشست بود، او نگاهی داشت به برخورد و نحوه پوشش اخبار کمپین چهارشنبه های سفید در رسانه ها. خانم دوستدار با ذکر مثال هایی به این موضوع اشاره کرد که برخی از رسانه های ایرانی در خارج از کشور در ابتدای فعالیت این کمپین اخبار را پوشش می دادن اما به مرور زمان به شکل های متفاوتی به حذف و سانسور نام کمپین چهارشنبه های سفید اقدام کردند. اگرچه عده ای در سانه ها سعی کردند کمپین را به حاشیه ببرند و فعالیت های آن را نادیده بگیرند، این کمپن خود به رسانه ای تبدیل شد .
خانم مرمر مشفقی، فمینیست و بلاگر آگاه در حوزه زنان و سیاست و از همراهان کمپین آزادی های یواشکی و چهارشنبه های سفید سخنران بعدی بود، او با اشاره به تجربه خودش در این کمپین گفت: “
چهارشنبه های سفید از دل آزادی های یواشکی درآمد ، از دل کمپینی که ساده شروع شد، اما ساده نبود، آزادی های یواشکی ۷ سال قبل، توسط مسیح علینژاد و فارغ از سیاست و مذهب بنیانگذاری شد و جایی برای یواشکی های مایی بود که اکثریت بودیم اما بخاطر قوانین کشور در اقلیت بسر می بردیم . نه رسانه داشتیم نه می توانستیم از حس خوب باد خوردن موهای مان چیزی بگوییم و این صفحه شد فضایی برای اکثریت در اقلیت مانده. آن عکس برای ثبت لحظه های کوتاه یواشکی تجربه کردن آزادی بود .زنان عادی جامعه بودند که عاملیت پیدا کردند و گرداننده بودند و با هر عکس پیامی همراه بود که تجربه زیست زنانه را در جمهوری اسلامی بیان می کرد. با حمایت زنان عادی، جامعه بزرگ و بزرگ تر شد و با مفاهیم دیگری از حقوق و آزادی رو به رو شدند و جهان آنها را دید و مردان به عناوین مختلف دعوت به حمایت از زنان شدند . زنان دریافت کردند که زمان سکوت تمام شده و جهان به تماشای آنها ایستاده و صدای شان بیش از هر زمان دیگری شنیده می شود.”
او در ادامه با اشاره به این که از دل این حرکت زیبا، زنان از بالا و پایین شهر، از طبقات مختلف جامعه با هم صدا شدند گفت:” آزادی یواشکی عزت نفسی را که جمهوری اسلامی با کمک جامعه مرد سالار از آنان گرفته بود به آنها بازگرداند و از دل آن چهارشنبه های سفید با نماد صلح را بوجود آورد. اعضاء چهارشنبه های سفید به مواردی مانند حقوق زنان و حقوق بشر هم پرداختند و عاملیت بیشتر و بیشتر شد، زنان پایه های جمهوری اسلامی را به لرزه انداختند. زنان دیگر نخواستند آزادی را یواشکی تجربه کنند و آنان خواستار تجربه آزادی بدونٍ اما و اگر هستند.”
خانم مسیح علینژاد ، به عنوان آخرین سخنران این کنفرانس تاکید کرد که کمپین های آزادی های یواشکی و چهارشنبه های سفید، صدای کسانی بودند که دیده نمی شدند و از اعضا کمپین تشکر کرد. او اشاره کرد که این کمپین ها ادامه دهنده راه جنبش زنان ایران هستند . او همچنین از صبا کرد افشاری، یاسمن آریایی و مژگان کشاورز از اعضا کمپین که در حال حاضر با احکام سنگین در زندان هستند نام برد و تاکید که فعالیت هایش محصول شجاعت زنان و دخترانی است که در ایران به طور علنی با حجاب اجباری مبارزه می کنند. او در خاتمه گفت:” جمهوری اسلامی حیاتش به حجاب زنان گره خورده است و من از سال ۲۰۱۴ تاکنون هر روز مطلبی از زنان ایران و مبارزات شان با حجاب اجباری کار می کنم، این یک کنش یک روزه نیست. و رمز موفقیت ما تداوم در مبارزه بوده است، این یک کنش مقطعی نیست، ما هر روز مبارزه می کنیم. “
این کنفرانس کاملا به طور مستقل و بدون دریافت کمک مالی، توسط مسیح علینژاد، دلبر توکلی، کامبیز فروهر و وحید یوسف زی برگزار شد.